Melbourne Cup, Birthday and the Tasmanian Devil

Beste vriendjes en vriendinnetjes,neefjes en nichtjes, papas en mamas en mijn zusje:)

Hier is de maandelijkse update dan weer! November is een volle en drukke maand geweest! Melbourne heeft zich ontpopt in een prachtige stad in lente; warm weer, strandleven, flipflops, zomerkleren, vrolijke mensen en kerstbomen. Dat laatste klinkt misschien een beetje raar, en het ziet er ook een beetje uit zijn context uit maar dat is alleen zo voor mij …. voor de rest van Melbourne wordt het hier zoals gewoonlijk een broeiende kerst met a Christmas roast on the Barbie!


De lente begon hier volop met spring carnaval. Ja ze hebben hier ook hun versie van carnaval…alhoewel het iets totaal anders is als in ons oude vertrouwde carnaval in Meestrich. Spring carnaval is all about the horseraces…of dat willen de melburians graag geloven. Stiekem is het weer een ander excuus om zich op te trekken in de meest dure (en korte) cocktail jurkjes en hoge stilletoheels, zich te omhullen met de meest decadente vrienden en onverwantwoordelijke hoeveelheden alcohol tot zich te nemen (daar doe ik natuurlijk niet aan mee). Spring carnaval bestaat uit 7 verschillende racedagen. Melbourne cup is de belangrijkste dag, en dan ook een nationale feestdag. Ze noemen het ‘the day that stops a nation’. Wat lichtelijk overdreven is, ik moest namelijk werken. Mensen worden namelijk ook gewoon ziek op nationale feestdagen, dus als harde werker moet je er dan ook tegen aan. Maar goed ik ging op zaterdag naar Stakes day, de laatste dag van spring carnaval! Omdat ik dit keer gewaarschuwd was (na de race in Brisbane) dat ik me toch echt wel heel erg moest optutten en miniaal 10 cm langer moest zijn ten gevolge van mijn hakken, zorgde ik voor de passende outfit. Ik ging samen met mijn huisgenoten, Renee en Thom, en hun neef, David naar Flemmington Racecourt.

Australiers zijn een bijzonder volk…voor een goed feestje hier moet je vroeg uit de veren! Om 7u ‘s morgens stond ik dan ook langs mijn bedje te trippelen om me klaar te maken voor deze grote dag! Het begon dan ook met een hoop champagne en croissants, het is een hard leven maar ik zal niet te veel klagen;) Een paar uur en honderd duizend mensen verder stonden we dan in de kokende hitte van Melbourne langs te racecourt te juichen. Helaas moet ik jullie mededelen dat ik een fortuin heb verloren…maar liefst 1 dollar! Ik weet niet hoe ik het voor mekaar heb gekregen want mijn paardje had de race wel gewonnen. Ik ben dus niet in de wieg gelegd voor gokleven…Maar ik schrok wel hoeveel geld erin omgaat…het gaat daar over honderduizenden dollars, die mensen hier winnen en verliezen..Helaas of gelukkig ben ik niet zo fanatiek! Ik heb heerlijk genoten van deze australische carnaval. Een hoop vrienden hadden zich ook begeven naar dit wereldberoemde evenement dus het was ook leuk om hun te zien in hun mooie pekskes. Op het einde van de dag was ik echter helemaal kapot en ben ik met mijn huisgenoten in ons zwembad gesprongen en daarna nog lekker een milkshake te gaan drinken in melbourns zomershitte langs de yarra river om te ontnuchteren;) (grapje mama en papa)!


Om volop op van dit geweldige weer te genieten, ging ik samen met Reni, Thom and David het weekend na spring carnaval naar Wilsons promontory national park. Het was hartstikke dichtbij zeiden ze, wat in australisch termen 4 uur rijden betekent. Maar daar krijg je dan ook wat voor terug..het was adembenemend. Alhoewel het ook wel een beetje surrealistisch aan deed voelen omdat 45 % van het nationale park aangetast was door een bosbrand vorig jaar. Het landschap werd dan ook voor een deel gedomineerd met vlaktes die overwoekerd waren met zwarte bomen tegen een helblauwe hemel. Er was ook een redelijke regrowth wat zorgde voor de meest merkwaardige vegetatie! Nadat al onze survival skills uit de doos waren gehaald en we onze tent hadden opgezet, begaven we ons naar het strand. Norman beach is een van de mooiste en desolate stranden die ik ooit gezien heb…echt prachtig. Het water is kristal helder, het zand zo wit als sneeuw en de hemel azuurblauw. Mijn excuses, voor de jaloerse blikken, ik weet hoe slecht weer het bij jullie is;) Na plons genomen te hebben in de stille ocean, gingen we zoals echte ozzies barbequen op onze mini pit stove! Het was in iedergeval heel veel lol en we hebben gelukkig geen nieuwe bosbrand gestart, maar zoals jullie wel kunnen raden ben ik in geen enkele nabijheid gekomen van een pan.

Die avond had ik een vreselijke ontmoeting met een wild beest…een possum. Ze schijnen totaal onschuldig te zijn en iedereen vind ze hier lief, maar in mijn ogen zijn het harige beesten die iets te veel op een rat lijken en die mij zeker kunnen overmeesteren. En natuurlijk was er eentje die besloten had om net boven waar ik mijn tandjes aan het poetsen was, zijn derriere te plaatsen. Ik schrok me meteen levenloos, en kreeg dan ook een paar opgetrokken wenkbrauwen van het zesjarig meisje langs me…De volgende dag hebben we het bos verkend en zijn we naar squeky beach gegaan. Ja jullie raden het al dit is geen normaal strand, buiten het feit dat dit echt een ongelooflijk mooi tropisch strand is, maakt het zand een squeky geluid, omdat de zandkorrels zo fijn zijn. Ik heb me dan ook helemaal uit geleefd en heb vol vreugde op de strand staan springen gelijk een wilde om de meest vreemde geluiden met mijn voetjes te produceren! Gelukkig is hier geen beeldmateriaal van;) Na een heerlijke twee dagen midden in de wildernis, begaven we ons weer naar het oude vertrouwede kokende Melbourne.


Het is hier namelijk flink gaan opwarmen de laatste dagen. Het weer zoals ik al eerder heb aangegeven, een verhaal op zich. Het veranderd letterlijk ieder uur. Maar de laatste anderhalve week is het aan een stuk koken geblazen. Zesendertig graden met een flinke vochtigheid en je snapt waarom ze de airco hebben uitgevonden. Helaas is ons apartment daar niet van voorzien, hoewel een van mijn huisgenoten voor een aircofirm werkt…? Het leven hier blijft een raadsel, zoals het weer. Echter heeft het de afgelopen week een moessoen geregend. Er is op zaterdag de hoeveelheid aan regen gevallen die normaal in de maand november valt. Gelukkig was ik toen niet in Melbourne, maar daar over later.


Ik hoor jullie natuurlijk vragen…roosje moet jij daar niet werken?? Natuurlijk en daarover heel kort nu een beetje meer;) Mijn onderzoek gaat nog steeds op volle speed. En ik ben nog steeds iedere dag present om op patientjes te jagen. Ik zit nu op 15 patienten en 5 follow-up. Ik ben dus bijna door mijn recruitering heen. Wat dus 2 keer zo snel is als mijn begeleiders gepland hadden. En daar hou ik van want dat betekent meer tijd om van dit land te genieten! Maar ik geniet ook echt van al het patientencontact wat ik hier heb. Het is een verademing in vergelijking met het onderzoek wat ik gewend ben. Ik heb de meest diverse en interesante patienten ontmoet. En omdat de follow-ups begonnen zijn bezoek ik nu ook mensen bij hun thuis. Wat geweldig kan zijn en ook zwaar frusterend. Frusterend in het feit dat het openbaar vervoer hier een ware nachtmerrie is. Ik zal een kleine anecdote vertellen van een van mijn follow-ups.

Op mijn verjaardag moest ik naar een italiaanse dame aan de andere kant van de stad, in Gowrie. Ik moest eerst de trein nemen en vervolgens in een taxi het laatste deel omdat er geen mogelijkheid was om dichter bij haar huis te komen dan 3km. En ze woont niet in de middle of no where, nee gewoon in een woonwijk…Allereerst was de trein vertraagd, de taxi te laat en de taxiechauffeur chagerijnig, alleemaal om 7u ‘s morgens op mijn verjaardag. Eindelijk aangekomen bij de casa van mijn italiaanse dame, deed ze de deur niet open! Na 10 min, aan de deurbel te hebben gehangen, de huistelefoon gebeld te hebben, kreeg ik haar dochter aan de lijn via de mobiel van haar man. Ze zei dat ze 100% zeker was dat haar moeder daar binnen was, ze was daar namelijk zelf een half uurtje geleden geweest…De worst case scenarios vlogen natuurlijk door mijn kleine breintje, was ze gevallen, had ze nieuwe CVA of had ze zich in de achtertuin voor mij verstopt…Ik wist dat mijn haarspeld idée om de deur te openen niet zou werken (zie buitengesloten huis, wat trouwens nog een keer is gebeurd,maar was niet mijn fout). De deur inbeuken was ook geen briljant idée omdat ik me dan eerst door tralieswerk moest heen wringen (ook niet mijn specialiteit). Was het niet daarvoor geweest stond ik al binnen. Dus ik koos nog 10 min te blijven aanbellen en dan de dochter terug te bellen om samen met haar een beslissing te maken over meer rigoreuze methodes. Gelukkig kwam het niet tot dit, en opende ze eindelijk de deur. Ze stond onder de douche..natuurlijk dat was ook een mogelijkheid. Verder ging alles vlekkeloos, ze trakteerde me op een heerlijk italiaanse espresso waarvan mijn oogjes open sperden in de vroege ochtend en vertelde me de geheimen van de italiaanse keuken en mannen;)

Nog een klein leuk detailtje, the ward heeft zich uitgebreid met een nederlandse studente! En eentje uit Maastricht maar liefst! Dus superleuk om in het nederlands (eindelijk) over Maastricht te kletsen met Amanda (5de jaars geneesco)!


Mijn verjaardag was heel erg leuk, we hadden met 34 graden te kampen, die ik dan ook met mijn zonnebrilletje op mijn neusje voor een deel aan mijn zwembad heb doorgebracht. In de namiddag ben ik met een vriendin naar Richmond gegaan en toen weer even naar mijn Italiaanse senora om mijn monitoring device op te pikken. In de heerlijke zomerse avond hebben Reni en Thom,me uiteten genomen naar een heerlijk Italiaans restaurantje. Daar heb ik in het laatste zonnetje genoten van een heerlijk glas wijn een een overheerlijke pasta. Later die avond ben ik de stad ingetrokken om een andere groep vrienden te zien en hebben we gezellig op mijn verjaardag geproost om de zon onder te zien gaan achter de stad aan het water. Ik heb een heel leuke verjaardag gehad, en dat ook doordat mijn brievenbus vol met lieve kaartjes zat! Echt ontzettend leuk om te zien dat jullie aan me gedacht hebben en zoveel moeite hebben gedaan om me een kaarjte te sturen! Het deed me extra jarig voelen, vooral met een cadeautje helemaal uit Nederland! Ik heb me lekker in het leven van Yolanthe en blijkbaar Wesley Snijder verdiept, bedankt lieve Fleur! En ook bedankt voor alle smsjes,berichtjes en mailtjes! Ontzettend lief! Het doet me jullie wel extra missen..Maar ik zit al bijna op de helft, de tijd vliegt echt en kijk uit als ik jullie allemaal weer zie.

Maar het is natuurlijk geen echte verjaardag zonder een party! Dus die vrijdag had ik al mijn vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd om eerst bij mij thuis in Southbank wat te komen knabbelen en drinken en daarna verder te trekken naar the city. Het was ontzettend gezellig en er zijn een hele hoop mensen gekomen, ontzettend leuk om te zien hoe iedereen mingelde een hoop mensen kende elkaar namelijk niet omdat ik verschillende vriendengroepen heb, maar het werkte prima! Ik kreeg ontzettend leuke cadeautjes en er werd met nachtegaal stemmetjes happy birthday voor me gezongen. En na heel wat bier,taart, wijn en champagne, begaven we ons naar Cookie/Tof in town om met onze voetjes van de vloer te gaan, en dat deden we! Het was een ontzettende leuke en lange avond! De volgende morgen werd ik dan ook in huis wakker waar het leek of er een orkaan doorheen had gehuisd en ik moest een vlucht halen binnen een paar uur!!!


Deze zaterdag ben ik namelijk naar Tasmania gevlogen! Het is de kleinste staatje van Australia en bevind zich op een eiland ter grote van Nederland ten zuiden van Melbourne. Het heeft maar 500 000 inwoners. We hadden besloten er met een groepje internationals naar toe te gaan voor 4 dagen, nou internationals; 3 duitsers, een francaise en ik. Het avontuur naar het vliegveld zal ik jullie maar besparen, maar om het kort te zeggen een duitse en een fransaice samen een route laten plannen is niet een goed idee. Na net het vliegtuig gehaald te hebben vlogen we over bais strait naar Hobart waar Severine en Sebastiaan op ons wachten. Na een avondje in de hoofstad van dit eilandje, dat me heel veel deed denken aan Maaseik.., trokken we verder in onze four-weeldrive richting Wine Glass bay. Helaas was het weer op zijn nederlands en heb ik een prachtig strand in de gietende regen gezien. Nee gelukkig kwam de zon af en toe door dus kregen hele mooie landschappen mee. Maar het wandelen over de Bergen was een helse klus, ik kan me nu tot een volleerde berggeit kronen.

Tasmania is een prachtig eiland en het is ongelooflijk hoe het landschap (en natuurlijk het weer) elke 20 min veranderd. Maar het andere is dat ik zo verbaasd ben over de populatie…Er woont hier echt bijna niemand…Uren konden we rijden zonder een huisje te zien en dan opeens, een klein hutje met een paar koeien…Maar goed iedereen zijn eigen ding. Na drie dagen waren we door heel Tasmania gereden. We hebben veel national parks bezochten en hebben rond gelopen bij Cradle mountain. Het was adembenemend maar ik keek uit naar de bewoonde wereld en telefoonnetwerk…En helaas waren mijn vrienden ook grote fans van alle wildlife dat daar rondhuisde. We moesten dan ook iedere keer met piepende remmen stoppen , dan vlogen alle deuren open, sprongen ze als wilde uit de auto met hun camera nog een foto te maken van de 40ste wallabie, die er overgens allemaal hetzelfde uitzien. Ik bleef meestal veilig op vere afstand op de auto letten;) Een wallabie is trouwens een lelijke versie van een kangaroo, waarvan ze hier een plaag hebben. Helaas werd deze dolle interesse ook gekoesterd voor whombats, een nog lelijkere marsupalian. Het lijkt een beetje om een obese koala die in zijn broek heeft gepoept en zo over de weg waggelt. Hier weer mijn affective voor al de prachtige fauna in dit land, hou het liever op de flore. Ik heb echter wel prachtige vlinders gezien, daar kan ik dan wel meeleven;)


Nou dat was het dan weer voor deze maand! Ik ben hier flink aan het genieten, maar het is natuurlijk niet allemaal rozegeur en manenschijn (er is namelijk nu volgens mij een tyfoon aan het huizen door Melbourne of daar lijkt het toch op als ik naar buiten kijk), ik begin toch wel dingetjes van thuis te missen maar dat hoort er allemaal bij en het maakt het ook alleen maar leuk om ook weer naar mijn terugkeer in Nederland uit te kijken! Maar het is nog lang niet over en er zijn nog vele plaatsen te ontdekken en mensen te ontmoeten, dus ik hou jullie posted!


Hele dike koala knuffel en kangaroo kus,


Rose