Desorientated Mushroom on Surfboard

Gelukkig nieuwjaar lieve allemaal!!!


Ik hoop dat iedereen een geweldig nieuwjaar heeft gehad, een knallend feest heeft gehad en de kleine teentjes er niet afgevroren zijn (wat stellen jullie je toch allemaal aan, het is toch maar een beetje sneeuw;)) Ik wil jullie allemaal het beste wensen voor het nieuwe jaar en dat jullie je dit keer wel aan jullie New Years resolutions houden! Ching Ching!

Ik zal dit verhaaltje anders beginnen dan alle vorige, waarin ik mij ieder keer verontschuldig dat jullie met kloppend hartjes op mijn volgend verhaal heb laten wachten! Ik ga er natuurlijk wel vanuit dat dat zo is, maar dit keer zal ik jullie gedoseerd beladen met wat ik hier allemaal te verwerken heb gekregen, dus ga maar lekker uitgezakt zitten op je keukenkruk / sofa / bed of kantoorstoel (schaam je je hoort aan het werkt te zijn;) net zoals ik nu:P) rek die armen maar eens lekker uit want hier komt deel ONE....

December is Melbourne flink gaan opwarmen tot een spetterende 46 graden (vndaag) en de mussen vallen ongeveer van het dak, net zoals ik zonder airco in mijn stekkie in hartje Melbourne, waar het asfalt tot ongekende temperaturen stijgt! Hier heb ik me dan in een moment van verstandsverbijstering op begeven om een van de meest gevaarlijke dingen gedaan in mijn leven te doen....te FIETSEN in Melbourne! Ja je gelooft je oren en je oogjes bijna niet maar het is echt waar! Deze maand was het namelijk tot een punt gekomen dat ik follow-ups moest gaan doen op onbekend terein voor openbaar vervoer in Melbourne (dus ongeveer overal). Er werd mij dan heel vriendelijk een fiets onder mijn neus geschoven vanuit mijn onderzoek! Natuurlijk met vaderlands trots in mijn bol, ik vol goed moed vertellen over hoe goed ik kan fietsen (ja in Holland). De fiets bleek met enkele losse verroeste schroeven nog aan elkaar te hangen, en natuurlijk kinderformaat (jaja ik hoor jullie al zeggen moet toch als gegoten passen). Maar door dit schrijnend beeld liet ik me niet uit het veld slaan dacht ik, dus met een oversized rode helm op (verplicht hier, later in verhaal duidelijk waarom!!) ik de weg op. Je kunt je het beeld dus wel voorstellen met mijn knieen in mijn nek ging ik als een waggelende paddestoel het slagveld in. In eerste instantie reed iedereen in dit land aan de verkeerde kant, dus na dat recht te hebben gezet, ontdekten ik dat er iets mis was met de fietspaden, ze bestaan wel maar verdwijnen ineens midden op de weg in het niets!!!! Dus daar ging ik dan in volle snelheid (nu gelukkig wel aan de juiste kant van de weg) de Freeeeeeeeeeway op!! In totale paniek en gefrusteerd probeerde ik vanonder mijn gigantische hoofddeksel een blik op de weg te werpen waar ik alleen maar picku-up trucks en vrachtwagens zag langs denderen, ik zigzagde er dus als een bang en verloren schaapje tussen met mijn handjes strak om het stuur geklemd!! En de zeldzame ziel die ik zag en zich ook op dit wilde terein begaf, was volledig uitgerust in een strek pekse en een passende helm, fully equiped met highest level of protection! Uhhhh ikke niet :S dus ik zeg eens maar dan nooit meer...In mijn geval dus niet: ’alles voor het onderzoek’, zeker toen ik de 20 m hoge brug in het vooruitzicht zag waarin we allemaal mochten...inritsen :SSSS

Gelukkig hebben deze terroriserende momenten zich mogen afwisselen met leuke dingen. Zo ben ik als echte boerin naar een Aussie Farm geweest! Een vriendin van mij had een hele groep van onze vrienden van ons uitgenodigd om het weekend bij hun boerderij te verblijven om het Country life om te snuiven. Onze country club down the mornington peninsula was dan ook een groot success, onze boerderij-ervaring bestond uit heeeeeel veeeel eten, zonnen, een beetje tenissen, heeeeeeel weinig dieren :) en onder de sterren hemel ronddobberen in het infinity pool. Ik zeg, maak van mij maar een boerin!!;) Zondag morgen begaven we ons van onze vertrouwde Mirrabooka cottage naar Red hill. Een sprookje achtig dorpje op een heuvel met een fenomenaal uitzicht, na daar een heerlijke kop australische koffie te hebben genuttigd begaven we ons naar het strand. En het doet me heel veel pijn om dit te zeggen, maarrr.....de stranden zijn hier echt een miljoen keer mooier dan in nederland, nanananaNA :P Het is echt als paradijs en dat zo dicht bij de stad!!! Kristal helder water een spierwitte stranden. Dus natuurlijk besloten we met zijn alle een dipje te doen na een potje voetbal! Het was al bij al een heerlijk weekend waar ik tot rust ben gekomen van mijn stressvolle bestaan hier op 16 235.1 km van mijn kamertje in Maastricht!

Tevens had ik de eer om uitgenodigd te worden bij de Christmas lunch van mijn werk. De australisers hebben namelijk een iets andere manier van het celebreren van kerst. Ze hebben hier lunches en geen speciale avondmalen. Meestal wordt de barbie op gestookt of word een heerlijke roast geprepareerd. Tevens heb je hier ook de traditie van firecrackers (je weet wel degene op de delta vlucht van amsterdam naar detroit die, die nigeriaan voor kerst wou afsteken;) Het was de bedoeling dat alle collega’s zouden verzamlen bij het huis van mijn tutor in Footscray. Er werd van ons verwacht alle een delicatesse in de vorm van een salade of dessert mee te brengen. De keuze tussen salade en dessert voor mij was natuurlijk snel gemaakt, een heerlijke chocolade taart of tiramisu zou het worden! Echter werd mijn kookkunsten iets te veel op de proef gesteld toen ik pas die morgen besloot dat ik een chocoladetaart wou maken, ja ik kon toch echt niet kiezen!!Dus dan maar snel langs de supermarkt want die zijn hier op zondag van 6.00 am tot 12.00 pm open!! Lang leve Australie en zijn openingstijden! Maar mijn vreugde zou al snel worden gedempt! Footscray is namelijk niet een van de veiligste buurten en met mijn zelf getekende kaart merkte ik al snel dat ik niet helemaal correct zat. Google maps had natuurlijk de fout gemaakt het kon niet aan mijn orientatiegevoel liggen!! Op een gegeven moment had ik me zo diep in onheil begeven dat ik kon alleen maar fabrieken en krotten om me heen zag. Niet echt de buurt waar je gezellig een gezinnetje settled. Slik. Vervolgens schrok ik me levenloos toen een paar wilde honden zich tegen het hekwerk van een of ander opslagplaats worpen! En wild blaffend mij duidelijk maakte dat ik niet welkom was, daar was de lunch dus zeker niet. Dierenvriend die ben, kon ik bijna om mijn mama roepen...maar ik dacht Roos nu moet je dapper zijn! Dus ik ten strijde en op zoek naar leven in deze uithoek van de wereld. En ik had geluk, ik kwam een paar hele aardige mensen tegen die mij gelukkig in de juiste richting wezen. Al bij al had ik maar 1u extra door Footscray gelopen en toen kon ik eindelijk heerlijk genieten van een gezellige barbie met een hoop leuke gesprekken!

Even tussendoor een kleine anekdote (of weer een klaagzang) over het weer hier. Nog steeds heeft moeder natuur niet besloten wat het nu wordt...Hittegolf of Tyfoen. Zo brak na een dag van 43 graden hel los in Melbourne. En natuurlijk uitgerekend als Roos haar voetjes uit de tram plaatst! Ik werd ongeveer weg gespoeld van deze aardbodem door een stortvloet aan regen. En om het nog een graadje erger te maken had ik me die morgen in een totale witte tenue gehesen! Het zal een zicht zijn geweest! Iedereen met kranten, tassen en handen boven het hoofd rennen om zich te beschermen tegen deze medegeloze regen. Ik probeerde ergens anders een afdakje te vormen om maar geen obscene taferelen te creeren. En natuurlijk moest ik helemaal aan de andere kant van de stad en berg op voor mijn eerste salsales zijn! Mena had mij het adres doorgeven en zou mij daar na het werk treffen. Eindelijk na 15 min door de gutsende regen te hebben gebanjerd bereikte ik als een verzopen kat dit adres. Een kebab zaak van formaat schoendoos! Wat! Natuurlijk ik in alle furie tegen die arme man achter de toonbank, ik ga ervan uit dat hier geen salsa wordt gedanst, grrrr! Ja hoor, met een dikke grijns op zijn gezicht; om de hoek in het zijstraatje voorbij 2 kratten vind je een deur die je naar een trap zal leiden en zo zul je vinden wat je zoekt! Ik had het kunnen verwachten in deze stad! Uit stomheid geslagen heb ik me dan maar naar boven begeven. Ietsje later kwam ook Mena ook door deze tyfoon getroffen aan rennen. De salsales was voor beginners maar ik heb heerlijk genoten! Ik ga er zeker vaker op de dansvloer hier! Mischien niet na een regenval die alle records breekt van de afgelopen 100 jaar;)

Dit waren niet mijn enige sportieven uitbarstingen....Ik ben als pro met mijn persoonlijke coach de Rodlaver arena (zie Australian open) binnengesmokkelt voor een privee trainings session. Natuurlijk was de opkomst in het publiek niet al te hoog maar het was dan ook redelijk onverwacht, we hadden het ongeveer een dag van te voren besloten. Anders zat het natuurlijk stampvol! Maar het was in iedergeval heel leuk om daar rond te lopen en nu alles in het echt te zien. En ik kan dus zeggen dat ik op dezelfde banen heb rond gehuppeld als vele topsporters hun zweet hebben laten vloeien(iwehh). Ik ben natuurlijk ook van plan om naar de echte sterren te kijken maar daar later meer over! Misschien zien jullie me nog wel op tv ergens op de tribune zitten of op het veld;)!!

Omdat je toch niet op en top een aussie kan zijn zonder hun ultieme sport, brak ook voor mij de dag aan dat ik me toch met mijn voetjes in het water moest gaan ploeteren onder het mom van ‘surfen’. En elk verwachtingspatroon of vooroordeel ik had met betrekking over surfers, was absoluut waar. Ze zijn allemaal goudbruin met wit krullen, goddelijk lichaam en een roze zink neus! Strak gehesen in mijn wetsuit (ook een karwij van jewelste) begaf ik me dus tussen al deze watergoden met mijn immense surfboard, formaat 2 keer Roos. Gelukkig was ik niet de enige ondergekwalificeerde, samen met Severine kreeg ik van Thom een crashcoarse in surfen...een beetje op je plank liggen, met je armen in het water splesche, uitkijken voor de haaien, af en toe proberen te staan en zorgen dat je niet bewusteloos wordt geslagen door je eigen bord als die met volle vaart op je hoofdje belandt. Slik. Dat moet toch lukken, niet? Met bibberende beentjes trotseerde ik de immense golven, hahah nee viel wel mee alhoewel de zee behoorlijk wild was laat ik het nu natuurlijk een beetje idealistischer klinken. Ik ben natuurlijk een echte held op sokken;) Af en toe kregen we het voor mekaar om ons het de plank te hijsen en over de zee te glijden. Een geweldig gevoel! En het moment dat het me voor het eerste lukte wist ik dat ik verslaafd was. Het is een raar gevoel helemaal alleen in de zee, keer op keer proberen en dan eindelijk na zoveel vallen en zwemmen over het water te scheren! De hele dag waren we uit op het water en ik was helemaal bek af na de halve oceaan leeg te hebben gedronken en die verdomde (sorry) plank ongeveer 80 keer op mijn hoofd te hebben geramd. Dus besloten we in dit dorpje (zie surf mekka Toraqui, waar ripcurl en quicksilver zijn ontstaan;)) een heerlijk ijsje te nuttigen onder het genot van de prachtige oceaan en een paar vrolijke kangaroos die voorbij sprongen! Ik zeg ik ben totally aussified;)!!! Behalve de vegemite die ik echt niet af kan krijgen! Ik ben sindsdien nog 3 keer gaan surfen. Ook mijn lieve vriendje blijkt een echte waterrat en had deze ultieme australische sport redelijk onder de knie. Reden om te emigreren? Nee grapje mama en papa!

Aan het einde van deze maand heb ik de laatste patienten afgerond. Helaas ben ik niet tot mijn einddoel van 20 voor de kerst gekomen. Ik zat heeel goed op schema, zelfs voor op schema, toen mijn oog besloot formaat tomaat te krijgen. En omdat ik er toen als een opgeblazen monster uit zag en dit niet echt heel goed werkt als je patienten probeert te recruiteren plus ik hun niet wil opzadelen met opgeblazen ogen boven op hun beroerte lag mijn werk voor een weekje stil. De laatste week ben ik dus vooral bezig geweest met follow-ups.
Er zijn een paar situaties en ook patienten die hier een diepe indruk op mij hebben gemaakt. Ik merk dat ik meer en meer begin te leren hoe ik met deze situaties moet omgaan en hoe ik profesioneel op afstand kan blijven maar toch genoeg met de patient meeleef en begrip kan tonen. Er is nog heel veel te leren en je zult waarschijnelijk altijd blijven leren maar ondertussen geniet ik volop van deze weg die er naartoe leidt!

Op het einde van de maand is mijn lieve Tijn ook gekomen! Zijn aankomst ging ook gepaard met het een en ander drama maar daarover meer in deel 2 wat zeer snel zal volgen!

To be continued....

Knuffel knuffel

Roosje