Part 2:the wild wild WEST

Ik ben heel blij om te zien dat jullie terug ingetuned zijn voor deel 2 van mijn spannend avonturen in de maand December!

Het plan was dat Tijn de 22ste december aan zou komen in Melbourne. Jullie kennen mij dus ik had tot in detail een programma uitgevogeld om zoveel mogelijk dingen in een zo kort mogelijke tijd te proppen zodat hij zoveel mogelijk kon mee krijgen:) Zo zien volgens mij de meeste van mijn zinnen in dit verhaal er ook uit. Sorry daarvoor, wil gewoon zorgen dat jullie altijd de grootste aandacht en concentratie er bij houden;). Iniedergeval, het ging dus blijkbaar een beetje sneeuwen bij jullie en meteeen ligt alles plat...niks gewend die nederlanders ;) Dus door zijn eerste vertraging miste hij zijn aansluiting in Seoul, geen vlucht meer naar Melbourne, nieuwe aansluiting in Brisbane gemist. Al bij al, na alle vluchten die konden vertragen vertraagd waren, en na elke aansluiting die hij kon missen gemist te hebben stond hij eindelijk 30 uur later (de arme ziel) op Australische bodem! Die avond moest hij dan ook regelrecht naar mijn verrassingsfeestje om al mijn buddies te ontmoeten. Maar om eerlijk te zijn vond hij het volgens mij allemaal best leuk!
Kerstavond hebben we met een wat kleinere groep gevierd. En Tijn nam de uitdaging aan om samen met mij voor 6 mensen te koken! We leven nog allemaal! ;)

Op Kerst dag vlogen we naar Sydney waar we werden verwelkomt met 2 volle dagen regen Geen sneeuw, geen zon maar regen...En om het dan nog maar iets dramatischer te maken was alles dicht!! Dat was ik niet meer gewend na 5 maanden shopping in Australie!! Zelfs alle restaurants waren dicht of volboekt...dieptepunt: 25 december 19u Macdonalds....snif..Maar gelukkig kwam er wat meer leven in de brouwerij op boxing day, en toen heeft tijn me heerlijk uit eten genomen in een spaans restaurantje in de redlight district van Sydney;)!Nee grapje was heel leuk...maar was wel op Kings street...:D

De dag na kerst vlogen we naar Perth. Perth ligt aan de West kust van Australie en is aan de hele andere zijde van australie. De vlucht is dan ook 4,5 uur en er is een tijdsverschil van 3uur met de Oost kust. We kwamen ’s avondslaat aan en door het tijdsverschil waren we bekaf. De volgende ochtend zouden we namelijk voor onze tour om kwart voor 7 worden opgehaald...

Met zijn 12en kropen we in een mini van. Onze levens werden in de handen gelegd van onze persoonlijke gids (james mancus aka macca), dit zal helaas later in het verhaal iets letterlijker zijn. Onze eerste stop zou de Pinnacles dessert zijn. Op de rit er naar toe ongeveer 3u hebben we gebruik gemaakt van de tijd om onze reisgezellen wat beter te leren kennen. We zaten met 3 aussies, 3 zwitsers, 2 engelse, 2 ieren en een jap te hobbelen over de mijlen lange highway. Algauw vonden we common ground met de zwitsers en de ieren...kou en drank;) De pinnacles waren fenomenaal... De woestijn heeft me altijd aangesproken en het zag er heel surrealistisch uit. Helaas was het er ook een beetje aan de warme kant...en ja ik had me weer in de witte tenue gehesen (lange mouwen en pijpen :S) Eerst probeerde ik Tijn er nog van te overtuigen dat dit the way to go is, kijk maar naar die arabieren in de woestijn die zien er net zouit als ik! Helaas zijn zij uitgerust met kamelen en ik had alleen...Tijn. Dus ook ik warmde behoorlijk op.

In de namiddag werkte we onze weg langs pink lake en andere prachtige view points. Maar al gauw merkte alle inzittende van de bus, dat dit transport middel het niet geheel eens was met het feit dat hij nog ongeveer 2000 km voor de boeg had. Zware ronkende en protesterende geluiden kwamen vanonder de motorkap vandaan. Helaas was onze gids hier niet al te ongerust over, zelfs toen er rook uit de motorkap begon te komen, de enige vorm van oplossing die hij bood was het volume van de radio tot gehoorbeschadigend hoog te draaien in poging de motor niet meer te horen.Gelukkig bereikte we onze eindbestemming die avond en maakten we een heerlijk feestmaal en een wandeling langs het strand.

Na heel vroeg op gestaan te zijn die volgende morgen, sloeg het noodlot toe...Midden in de woestijn, na 45 min woestijn achter de kiezen, maakt de motor nu wel echt dreigende signalen dat deze in een korte tijdsspanne zou ontploffen. Nu het zicht op de zandweg totaal geblokt werd door de rook moest onze gids toch wel toegeven dat er iets mis was. Nog een laatste sputtering als laatste ademteug en daar stonden we dan in de woestijn, zonder bereik en ja onze gids had ook geen sateliet phone!!! Ramp scenario’s schoten door onze kleine breintjes, en ik was ervan overtuigd dat als het tot die einde zou moeten komen (binnen een uur naar mijn schatting) we zeker Tijn als eerste moesten eten :P Maar binnen 45 min stond onze exhibitionistische reddende engel op de spreekwoordelijke stoep. Ze had een mega bus met nog 8 inzittende bij zich. Al gauw maakte we de beslissing onze Macca achter te laten en ons bij deze clan te voegen.

De reis ging verder en we begaven ons op de meest prachtige plaatsen ter wereld. We bezochten Kalbarri National Park in 45 graden en beklommen de rode rotsen (zag er erg als de Grand Canyon uit). Met mijn hoogtevrees was dat natuurlijk soms een ernstige uitdaging. En bordjes op de enige toileten in een straal van 100 km met ‘pas op slangen gesingaleerd in sanitair’ maken je dan ook niet al te vrolijk! Maar we sloegen ons er doorheen, en als verhitte toeristjes vonden verkoeling op shell beach nadat we de stromoliten hadden bezocht. Die nacht sliepen we in Denham, de dorpen hier worden beoordeeld aan het aantal kroegen hier. Dit was een 2 kroegendorp. Dus van redelijke klasse, midden in de woestijn. We begaven ons die avond, na hersenknarsende beslissing, naar een van deze barren en dronken een paar alcoholische versnappering met de ieren, of ja wij dronken er een paar en zij een paar meer;) Ik eindigde die avond dan ook in het mannen toilet (interessante wasbakken daar zeg;) Nee grapje natuurlijk ik kon het bordje niet lezen :S (geen nederlandse ondertitteling).

Weer vroeg uit de veren begaven we ons naar Monkey Mia, helaas was de lucht betrokken maar dat kon de pret niet bederven. Monkey Mia is een baai waar beach dolphines leven, en iedere dag worden deze intelligente beestjes in de ochtend gevoerd. Die zondag had zich een nieuw lid bij de familie gevoegd!!een baby dolfijn!! We stonden allemaal opgelijnd op het strand want de voetjes mochten niet het water! Voor de lucky few die door de verzorgers worden uitgekozen, mogen dan toch even hun teentjes in het water dippen en de dolfijnen uit hun hand voeren. Natuurlijk kreeg ik Tijn zijn elleboog in mijn gezicht terwijl hij zich een weg naar voren baanden, nee ik zal eerlijk zijn het zal zijn lieve blauwe oogjes wel zijn geweest want uit ongeveer 100 mensen mocht hij naar voren komen om een dolfijntje in de bek te kijken! Ik stond op de voorste rij paraat om hier als een gek foto’s van te trekken met zijn camera....memory full;) Gelukkig heb ik toch een paar kiekjes weten te bemachtigen. Het was dus een prachtige ochtend! Die namiddag kregen we nog meer visjes te zien in een gigantisch aquarium. Helaas waren deze iets minder vriendelijk dan onze dolfijntjes....HAAIEN!

Aangekomen in Coral bay, na verwend te zijn met een heerlijk hamburger ( het was namelijk nationale hamburger dag;) begaven we ons met de afgevaardigde van het irish drinking team naar een van de 2 pubs het dorp, eerst even nog langs het strand stoppen om de rest van de groep in een iets vertroebelde toestand te treffen aan de bar. Mooie avond!

De volgende ochtend was het weer vroeg uit de veertjes en werden we met zijn alle verscheept naar een bootje...we gingen namelijk met roggejtes zwemmen vndaag...4 hele meters groot! Na ons verhult te hebben in een ware donald duck outfit (zie flippers formaat kinder :S en een zeer charmerende duikbril) plonste we vrolijk in het water, spletter splatter lekker in het water! We zwommen als een grote zwerm vrolijke visjes naar de main zwemmer die al boven de Manta Ray (Mega Rog) zweefde. Het was echt fenomenaal, echt schitterend! We waren echt zo dichtbij dat we hem bijna konden aanraken, en hij vond het allemaal prima al die apegapers! Het leek wel alsof hij door het water vloog. Het was echt een droomachtige ervaring...Maar de pret was nog niet over, de tweede keer dat we met dit geweldige dier meezwommen kwam er ook een stinger ray kijken (degene die Steve erwin heeft gedood!!ofja weet niet of het precies die specefieke stinger ray was maar leek er toch aardig op;) Echt fenomenaal! En verder snorkelde we er vrolijk op los boven het prachtige koraal. Onze gidsen gooide wat eten in het water en alle hongerige visjes vlogen en scheerde langs af, een paar hadden ook het idee dat ik een lekker snakje was en zogen zich vast op mijn duikbril, en zo heb ik ook het gebit van de viscultuur beter leren kennen (niet veel noemenswaardig). Als dappere hollanders gingen we ook met de groep mee die over het koraal richting de oceaan zwom....om haaien te zien whaaah. Slik. En we zagen er een paar!! Tijn heeft er zelfs achter aangejaagd!! (weet echt niet waarom je nou zoiets zou doen;)) Maar ik ben toch iets meer fan van de slowmotion schilpadden! Dat was nog het meest spectectaculaire in mijn ogen...op een gegeven moment was ik bijna helemaal alleen en kon ik hem zowat aan raken! Het zijn echt zo’n gave beesten! Hoe ze hun verschrompelde kopje naar je om draaien en hun nek lekker uitrekken:D Al bij al is het moeilijk om uit te leggen hoe geweldig deze dag was! De wereld onderwater lijkt wel een andere planeet en het is er zo sereen en vredig...Oh nog een leuke anekdote, die arme tijn is ongeveer als gefrituurde garnaal het water uit gekomen! De zon hier in Australie is namelijk van een andere dimensie...En als je vredig in het water aan het dobberen bent met je spierwitte brabantse rugje hier aan blootgesteld( niet braaf luisterend naar je vriendin dat je echt moet insmeren:)) tjaa...En blijkbaar snorkelt Tijn (angstig voor de haaien of zijn vriendin) met zijn vuisten stevig dichtgeknepen dus zijn vingertjes waren spier witte worstjes op een vuur rode steak whihihhahahah ;)arm ding !!


Ohja bijna vergeten, die avond was het nieuwjaar! We zouden ons naar het gat der gaten begeven, Exmouth! Na een heerlijk laatste avondmaal 2009, spaghettie a la bolognese;) verschenen we allemaal op en top uitgedost te voorschijn(en dat in de woestijn)! Uiteindelijk is het een geweldige avond geworden. De pub was ontzettend gezellig en nog van een redelijke omvang volgestouwd met locals en een paar verwilderde toeristen... En met wat alcohol achter de kiezen, kon de lol niet meer op! In the middle of now where en zonder enige vorm van communicatie met de buitenwereld zijn we dus met 21 lichtelijk aangeschoten/ verdwaalde toeristen juichend 2010 ingegaan! Helaas zal uit discretie voor de medereisgezellen de foto’s niet online verschijnen;) Nee grapje ze zullen snel op facebook worden gepost! Helaas/ Gelukkig voor sommige sloot de tent om 2u en was de pret over...de terugreis heeft echter ook een ondefineerbare tijd ingenomen;)

De dag erna hadden we een megachill dag aan een tropisch strandje ,genaamd turquoise bay (een waar paradijs) Helaas heb ik alles inwerking gesteld om mijn lieve Tijn te beschermen tegen deze verschrikkelijk helse zon, dus ik lag daar als ware zonne-aanbidster in mijn bikini langs mijn gemuficeerde vriend, die soms murmelde dat hij wat lucht nodig had;)

De dagen erna begaven we ons richting Perth. Op onze weg zijn we ff snel uitgewipt naar een ander landje midden in Australie (the Principality of Hutt River). Hier heeft Prince Leonard zich onafhankelijk verklaard van Australie en England, we snappen nog steeds niet precies hoe hij het wettelijk voor mekaar heeft gekregen. Maar ik zag tijn bekokstoven hoe hij dit in Nederland voormekaar zou krijgen...dus afwachten, misschien word ik nog wel koningin van principality of Eersel;)

De laatste dagen in West Australie hebben we met het ierse koppel in Perth doorgebracht, een prachtige stad met fenomenale stranden. Ook rottnest Island was een prachtig paradijsje waar helaas Tijn aangevallen werd door een leger vliegen en dat kan helaas voor problemen zorgen als je je op een fiets begeeft en praatgrage brabo bent, want dan wil der wel eens eentje je amandelen kietelen;) By the way ik kreeg natuurlijk weer een fiets van kinderformaat!!grrrr

Na al onze wilde avonturen was het toch weer fijn om weer thuis te zijn, vreemd dat ik me nu zo thuis kan voelen hier in Southbank in Melbourne...Was blij om al mijn vrienden weer te zien en in mijn eigen bedje te slapen!

Tijn is helaas weer vertrokken om krokodillen te bezoeken in het verre Noorden...Maar gelukkig komt hij heeeeel snel terug en hebben we nog een paar daagjes hier in Melbourne! Hopelijk heeft hij dit keer een wat gezondere kleur weten te bemachtigen;)

Eeen hele dikke kus en heel veel knuffels en misschien klinkt het niet zo maar ik mis jullie en Nederland nu toch wel...:(

nog maar een paar maandjes


XOX