Sumve Villa
Door: Roos Kroeders
Blijf op de hoogte en volg Roos
25 Mei 2014 | Tanzania, Mwanza
Habari!
Ik heb jullie natuurlijk achtergelaten met een kliffhanger…Mijn aankomst in Sumve. Ik hoop dat ik het goed kan omschrijven/ beschrijven want mijn oogjes zijn hier wijd open gegaan en mijn mond open gevallen van hoe de anders de wereld hier is.
Ik was gebleven bij mijn aankomst in Sumve…Sumve ligt op 58km van Mwanza in noord Tanzania dicht bij het Victoria meer. Het duurt ongeveer 2uur met de dahla dahla over deel verharde maar met name onverharde wegen. Het ligt in het gebied van de Sukoma-stam, en dat wordt hier ook gesproken in combinative met Swahilisch. Sumve heeft 5000 inwoners en bestaat uit een grote zandweg, met hele kleine huisjes, een markt plaats, een katholieke kerk en een ziekenhuis. Laat ik zeggen het voelt kleiner als Susteren, maar gelukkig net zo gezelligIk ben woonachtig in een waar Tanzaniaanse villa, net naast het ziekenhuis. Ja als een van jullie overweegt om mij te komen bezoeken dan kan dat! Ik heb maar liefst 5 slaapkamers, ensuite badkamer, toilet/bidet, ruime keuken met berging, gigantische lounge en verranda. Dus ik woon hier als een koning in Tanzania. Er zitten wat haken en ogen aan maar niks om jullie tegen te houden…stromend water in badkamer in toilet is er niet…toilet is op zijn frans en in deze tropische temperaturen vrees ik ook dat ik geen koelkast heb. Dus ik heb al wat overlevings technieken uit de (koel)kast moeten halen. Zo heb ik al een ingenious douche installatie gebouwd! Ik had ingenieur kunnen zijn Maar zo een groot huis voelt wel een beetje eenzaam. Maar gelukkig heb ik sinds gister bezoek van twee vrolijk springende kikkertjes, genaamd jurre en jan.
Lucy en ik zijn twee handen op een buik. Dat is ook ongeveer hoe we communiceren. Maar ze maakt de lekkerste maaltjes, met aubergine, tomaten en vis! Sumve is 58 km van Manza (grote stad) gelegen. We hebben daarom maar een beperkte assortiment van groente en fruit. We kunnen alleen nog manderijnen krijgen. Maar zelfs met beperkte ingredienten maken ze een heerlijk maaltje.
Niks mag hier overgens de pret drukken. Er wordt veel gelachen en gedanst. Met name de vriendelijkheid hier is iets wat heel erg op valt. Mensen zijn zo gastvrij en aardig. Ondertussen weet iedereen in ziekenhuis mijn naam en ik maar van een handjevol de naam uit spreken. Gelukkig zitten er een aantal tussen die Innocent of Happiness heten. Maar ook namen in het Swahilisch hebben een betekenis, zo heten hier sommige kinderen pech of pijn…of problem in de nacht;) Ben blij dat mijn ouders me niet zo hebben gestigmatiseerd, Roos valt hier goed te verkopen.
Dit weekend zijn Maarten, Lieke en ik naar Mwanza gegaan. Maarten en Lieke zijn de co-assistenten uit Nijmegen die hier 2 maanden zitten. Ze spreken ongeveer al vloeiend swahilisch en kennen iedereen bij naam;) Ik vrees dat ik dat niveau niet ga bereiken dus loop ik getrouw met hen mee, en ze zijn goede leermeesters. Er ontstaat namelijk vaak hilariteit omtrent mijn swahilisch als ik er weer een sambuca met mijn limburgse tongval weet uit te persen. Maar met zijn 3en zijn we dus naar Mwanza gegaan waar nog meer nederlandse en engelse artsen of co-assistenten zitten. De grote stad is een ander gebeuren..Overal wordt je aangesproken met Mzunga en zitten mensen aan je. Als vuurdoop namen Lieke en Maarten me mee naar de markt! Door nauwe straatjes volgebouwd met groenten, vlees, vis, kinderen, kleding en verkoopsters probeerden we bij de bestemming aan te komen. Als groentje trok ik natuurlijk veel aandocht toen ik een noodkreet liet op het moment dat een man in mijn oren schreeuwde dat ik een stap opzij moest doen…Hij droeg een cement zak van 100 kilo…Daar kon ik inkomen dus heb netjes een stap opzij gezet. Het weekend was verder heerlijk, we hebben ontspannen in tilapia, een hotel met zwembad. We konden blijven slapen bij een vriend van Lieke en Maarten. Maandag hebben we BMC (Bugando hospital) in Mwanza bezocht. Dit is het grote referral hospital met maar liefst 900 bedden. We hebben een rondleiding gehad. Het ziekenhuis was veel groter in opzet dan Sumve en genoot duidelijk van meer moderne faciliteiten. Ook hier hebben we onze ogen uit gekeken.
Als ik terug ben in Nederland moet ik jullie waarschuwen…Voor degene die mij te handtastelijk vonden (dat waren er vele) is dat nu exponentieel toegenomen. Ik heb een sterk vermoeden dat ik (naast Aziatisch bloed ivm mijn intolerantie voor alcohol) Tanzaniaans bloed heb. Tanzanianen (en Kenianen) zijn extreme warm in lichamelijk contact. Zo loop je ongemerkt hand in hand door de gangen. Mannen en mannen , vrouwen en vrouwen en mannen met vrouwen! Alles kan, alles mag en alles wordt gedaan. In het begin moest ook ik even slikken als een arts mijn hand zo 5 min bleef vast houden. Maar dat hoort er nou eenmaal bij en bij gebrek aan taal is het voor mij wel een uitkomst
De zon is hier onder en ik denk dat jullie wel en soort van beeld hebben bij mijn avonturen hier. Ik wil jullie natuurlijk niet vervelen met iedere scheet die ik hier laat. Echter ook in het ziekenhuis gebeuren spannende, mooie en frusterende dingen. Ik had de overtuiging dat frustatie mij bespaard zou blijven omdat ik niet zo een hoge doelen had. Echter was gister een groot moment van frustatie en verdriet…Maar dat verhaal bewaar ik voor de volgende keer…
Kweheri!
Roos
Ik heb jullie natuurlijk achtergelaten met een kliffhanger…Mijn aankomst in Sumve. Ik hoop dat ik het goed kan omschrijven/ beschrijven want mijn oogjes zijn hier wijd open gegaan en mijn mond open gevallen van hoe de anders de wereld hier is.
Ik was gebleven bij mijn aankomst in Sumve…Sumve ligt op 58km van Mwanza in noord Tanzania dicht bij het Victoria meer. Het duurt ongeveer 2uur met de dahla dahla over deel verharde maar met name onverharde wegen. Het ligt in het gebied van de Sukoma-stam, en dat wordt hier ook gesproken in combinative met Swahilisch. Sumve heeft 5000 inwoners en bestaat uit een grote zandweg, met hele kleine huisjes, een markt plaats, een katholieke kerk en een ziekenhuis. Laat ik zeggen het voelt kleiner als Susteren, maar gelukkig net zo gezelligIk ben woonachtig in een waar Tanzaniaanse villa, net naast het ziekenhuis. Ja als een van jullie overweegt om mij te komen bezoeken dan kan dat! Ik heb maar liefst 5 slaapkamers, ensuite badkamer, toilet/bidet, ruime keuken met berging, gigantische lounge en verranda. Dus ik woon hier als een koning in Tanzania. Er zitten wat haken en ogen aan maar niks om jullie tegen te houden…stromend water in badkamer in toilet is er niet…toilet is op zijn frans en in deze tropische temperaturen vrees ik ook dat ik geen koelkast heb. Dus ik heb al wat overlevings technieken uit de (koel)kast moeten halen. Zo heb ik al een ingenious douche installatie gebouwd! Ik had ingenieur kunnen zijn Maar zo een groot huis voelt wel een beetje eenzaam. Maar gelukkig heb ik sinds gister bezoek van twee vrolijk springende kikkertjes, genaamd jurre en jan.
Lucy en ik zijn twee handen op een buik. Dat is ook ongeveer hoe we communiceren. Maar ze maakt de lekkerste maaltjes, met aubergine, tomaten en vis! Sumve is 58 km van Manza (grote stad) gelegen. We hebben daarom maar een beperkte assortiment van groente en fruit. We kunnen alleen nog manderijnen krijgen. Maar zelfs met beperkte ingredienten maken ze een heerlijk maaltje.
Niks mag hier overgens de pret drukken. Er wordt veel gelachen en gedanst. Met name de vriendelijkheid hier is iets wat heel erg op valt. Mensen zijn zo gastvrij en aardig. Ondertussen weet iedereen in ziekenhuis mijn naam en ik maar van een handjevol de naam uit spreken. Gelukkig zitten er een aantal tussen die Innocent of Happiness heten. Maar ook namen in het Swahilisch hebben een betekenis, zo heten hier sommige kinderen pech of pijn…of problem in de nacht;) Ben blij dat mijn ouders me niet zo hebben gestigmatiseerd, Roos valt hier goed te verkopen.
Dit weekend zijn Maarten, Lieke en ik naar Mwanza gegaan. Maarten en Lieke zijn de co-assistenten uit Nijmegen die hier 2 maanden zitten. Ze spreken ongeveer al vloeiend swahilisch en kennen iedereen bij naam;) Ik vrees dat ik dat niveau niet ga bereiken dus loop ik getrouw met hen mee, en ze zijn goede leermeesters. Er ontstaat namelijk vaak hilariteit omtrent mijn swahilisch als ik er weer een sambuca met mijn limburgse tongval weet uit te persen. Maar met zijn 3en zijn we dus naar Mwanza gegaan waar nog meer nederlandse en engelse artsen of co-assistenten zitten. De grote stad is een ander gebeuren..Overal wordt je aangesproken met Mzunga en zitten mensen aan je. Als vuurdoop namen Lieke en Maarten me mee naar de markt! Door nauwe straatjes volgebouwd met groenten, vlees, vis, kinderen, kleding en verkoopsters probeerden we bij de bestemming aan te komen. Als groentje trok ik natuurlijk veel aandocht toen ik een noodkreet liet op het moment dat een man in mijn oren schreeuwde dat ik een stap opzij moest doen…Hij droeg een cement zak van 100 kilo…Daar kon ik inkomen dus heb netjes een stap opzij gezet. Het weekend was verder heerlijk, we hebben ontspannen in tilapia, een hotel met zwembad. We konden blijven slapen bij een vriend van Lieke en Maarten. Maandag hebben we BMC (Bugando hospital) in Mwanza bezocht. Dit is het grote referral hospital met maar liefst 900 bedden. We hebben een rondleiding gehad. Het ziekenhuis was veel groter in opzet dan Sumve en genoot duidelijk van meer moderne faciliteiten. Ook hier hebben we onze ogen uit gekeken.
Als ik terug ben in Nederland moet ik jullie waarschuwen…Voor degene die mij te handtastelijk vonden (dat waren er vele) is dat nu exponentieel toegenomen. Ik heb een sterk vermoeden dat ik (naast Aziatisch bloed ivm mijn intolerantie voor alcohol) Tanzaniaans bloed heb. Tanzanianen (en Kenianen) zijn extreme warm in lichamelijk contact. Zo loop je ongemerkt hand in hand door de gangen. Mannen en mannen , vrouwen en vrouwen en mannen met vrouwen! Alles kan, alles mag en alles wordt gedaan. In het begin moest ook ik even slikken als een arts mijn hand zo 5 min bleef vast houden. Maar dat hoort er nou eenmaal bij en bij gebrek aan taal is het voor mij wel een uitkomst
De zon is hier onder en ik denk dat jullie wel en soort van beeld hebben bij mijn avonturen hier. Ik wil jullie natuurlijk niet vervelen met iedere scheet die ik hier laat. Echter ook in het ziekenhuis gebeuren spannende, mooie en frusterende dingen. Ik had de overtuiging dat frustatie mij bespaard zou blijven omdat ik niet zo een hoge doelen had. Echter was gister een groot moment van frustatie en verdriet…Maar dat verhaal bewaar ik voor de volgende keer…
Kweheri!
Roos
