Tilapia is a fish
Door: Roos Kroeders
Blijf op de hoogte en volg Roos
21 Juni 2014 | Tanzania, Mwanza
Habari asabuhi! Ik ben me bewust dat mijn laatste post misschien een tikkeltje te zwaar moedig is geweest en met heel wat filosofisch geleuter.
Dus hier een verhaaltje waarin in jullie hopelijk wat miserie wordt bespaard;)
Momenteel zit ik in mijn zesde week van mijn verblijf in Sumve. Aan de ene kant is er zo ontzettend veel gebeurd dat het eeuwen geleden leek dat ik afscheid van jullie nam aan de andere kant kan ik niet geloven dat het zo voorbij is gevlogen. De afgelopen weken zijn getekend door afscheid en aankomst van nieuw blank vlees. Mijn trouwe Maarten en Lieke die zo vriendelijk zijn geweest om mij te adopteren als verloren kind in Tanzania, hebben beide Tanzania verlaten. Echter niet zonder een welverdiend afscheidsfeestje! Ze hadden alle dokters en arts-assistenten uitgenodigd. De locale geluidsinstallatie werd geleend en een grote hoeveelheid Kilimanjaro (locale bier) was aangerukt. Mama Helena had drie tonnen met heerlijke goedjes dampend op de tafel gezet. De pret kon niet meer op. Maar er mocht niet aan tafel geschoven worden voordat er gespeecht werd. En speechen dat kunnen ze in Tanzania. Iedereen wordt aangekondigd met een applaus en iedereen komt ook naar voor. Ook ik ontsprong de dans niet onaangekondigd…Dus ik heb me van mijn beste kant laten zien zoals papa me goed heeft geleerd en ik heb wat uit mijn mouwtjes geschud. Er werd gelachen, dus het moet geslaagd zijn. Alhoewel lachen in Tanzania geen goede graadmeter is voor de stemming van je medestander. Er wordt namelijk altijd gelachen. Nadat bijna iedereen aan de beurt was gekomen om een speech te geven ontfermde ik me of het water schudden over alle vieze handjes waarbij een zeepje werd aangerijkt. Eten gebeurt hier namelijk met de blote handjes, moet ik je toch even teleurstellen papa. Maar na het eten volgt netjes het zelfde ritueel van handjes wassen. Gelukkig geen speeches meer;) En dan moeten de voetjes van de vloer. Er wordt uitbundig gedanst en men is hier niet bepaald verlegen. ‘Zero distance’ dansen, zoals ze het zelf noemen, blijkt hier ook de mode te zijn onder artsen. Gelukkig wordt dit afgewisseld met de af en toe de polonaise…Ik keek wel even raar op toen een aantal feestgangers zich onttrokken aan het feestgedruis om gehurkt in de bosjes van de tuin te gaan zitten. Het gebruiken van het toilet van je gastheer/vrouw is onbeleefd. Dus dan maar kakken in zijn perkje.
Maar als je op zijn Afrikaans hebt gefeest, dan moet dat nog wel dunnetjes overgedaan worden op zijn Nederlands. En dat hebben we gedaan in Mwanza. De grote stad bij Sumve om de hoek. We namen onze oude vertrouwde dahla dahla weer en gingen naar Tilapia op vrijdag avond. Tilapia is een vis die je terug vind, naast krokodillen en bilaharzia, in het Victoria meer. Echter is het ook onze stamkroeg aan het meer, uitgerust met een prachtig hotel en zwembad. Ook Dirk, Tineke en onze indische vriend Manjit waren van de partij. En het feest kon natuurlijk niet stuk toen we hen zo ver hadden gekregen een stapje te zetten in de Tanzaniaanse club. Ze hebben hun oogjes uitgekeken en zelfs een klein dansje gewaagd maar keurig op tijd naar bed gegaan, en de rest overgelaten aan het jongere volk. Maar we hebben hen bekroond als helden.
Dan wil ik het volgende stukje, tot grote teleurstelling van mijn papa, wijden aan mijn Karma. Vele zullen zeggen Roos tart nou niet je geluk. Maar ik ga het voorzichtig op de proefstellen. Want ik zou graag een international taxi-chauffeur dag inrichten. Laat ik bij het begin beginnen. Drie weken geleden ben ik mijn geliefde ING pas verloren. Heb je dat weer in Afrika…Maar geen centje was er van mijn bankrekening verdwenen. Mijn lieve mama heeft vanalles proberen te regelen om mij te voorzien van een nieuw geldkaartje. Helaas, ik moest zelf bellen blokkeren en nieuwe aanvragen. Dat was inderdaad een verstandige keuze geweest. Echter heb ik besloten mijn geluk aft e wachten en na te vragen of iemand een oranje kaart had gevonden. Geen geluk. Tot dat ik zaterdagavond in de taxi naar de club zat en de lieve goede man van de taxi, mijn kostbare oranje kaartje voor mijn neus hield. Drie weken geleden gevonden. Uit de zak van een andere mzungu (blanke) gevonden. Sindsdien laat hij het aan ieder mzungu zien! Dit is het derde voorwerp in 6 weken die ik in een rijdend voorwerp heb verloren en weer heb teruggevonden, net zoals mijn iphone en mijn protomonee. En de derde keer dat ik in mijn leven een kostbaar bezit in een taxi weer mee ben herenigd. Misschien tart ik mijn geluk door het op te schrijven en het te delen, maar ik weet zeker dat mijn geluk een kleine rol speelde maar dat met name het de goedheid van deze vierwielers was. Daarom mijn petitie voor internationale taxi-chauffeur dag.
De afgelopen 2,5 week heb ik op de kinderafdeling gezeten. Je bereid je voor dat je heftige dingen gaat zien en meemaken, in de hoop dat ze dan minder heftig zijn of je minder raken. In werkelijkheid natuurlijk niet haalbaar en onmenselijk. De heftige/nare momenten worden gelukkig afgewisseld met ook prachtige momenten. Zo haal ik veel energie uit het malnutrition project dat Lieke en Maarten voor mij hebben opgezet. Iedere dag zie ik naast de ward round, 8 kindjes met malnutrition. En ik heb er in 2 weken 3 naar nyombuni (thuis) mogen sturen met fonkelende oogjes en grote lachjes. De samenleving hier en ook de zorgverleners hebben een onuitputtelijke reserve aan positieve energie en humor. En gelukkig is dat lachen nog besmettelijker dan alle tropische ziektes bij elkaar en merk ik dat mijn masseterspier(wangetjes) hier met de dag groter worden
Kwaheri
Dus hier een verhaaltje waarin in jullie hopelijk wat miserie wordt bespaard;)
Momenteel zit ik in mijn zesde week van mijn verblijf in Sumve. Aan de ene kant is er zo ontzettend veel gebeurd dat het eeuwen geleden leek dat ik afscheid van jullie nam aan de andere kant kan ik niet geloven dat het zo voorbij is gevlogen. De afgelopen weken zijn getekend door afscheid en aankomst van nieuw blank vlees. Mijn trouwe Maarten en Lieke die zo vriendelijk zijn geweest om mij te adopteren als verloren kind in Tanzania, hebben beide Tanzania verlaten. Echter niet zonder een welverdiend afscheidsfeestje! Ze hadden alle dokters en arts-assistenten uitgenodigd. De locale geluidsinstallatie werd geleend en een grote hoeveelheid Kilimanjaro (locale bier) was aangerukt. Mama Helena had drie tonnen met heerlijke goedjes dampend op de tafel gezet. De pret kon niet meer op. Maar er mocht niet aan tafel geschoven worden voordat er gespeecht werd. En speechen dat kunnen ze in Tanzania. Iedereen wordt aangekondigd met een applaus en iedereen komt ook naar voor. Ook ik ontsprong de dans niet onaangekondigd…Dus ik heb me van mijn beste kant laten zien zoals papa me goed heeft geleerd en ik heb wat uit mijn mouwtjes geschud. Er werd gelachen, dus het moet geslaagd zijn. Alhoewel lachen in Tanzania geen goede graadmeter is voor de stemming van je medestander. Er wordt namelijk altijd gelachen. Nadat bijna iedereen aan de beurt was gekomen om een speech te geven ontfermde ik me of het water schudden over alle vieze handjes waarbij een zeepje werd aangerijkt. Eten gebeurt hier namelijk met de blote handjes, moet ik je toch even teleurstellen papa. Maar na het eten volgt netjes het zelfde ritueel van handjes wassen. Gelukkig geen speeches meer;) En dan moeten de voetjes van de vloer. Er wordt uitbundig gedanst en men is hier niet bepaald verlegen. ‘Zero distance’ dansen, zoals ze het zelf noemen, blijkt hier ook de mode te zijn onder artsen. Gelukkig wordt dit afgewisseld met de af en toe de polonaise…Ik keek wel even raar op toen een aantal feestgangers zich onttrokken aan het feestgedruis om gehurkt in de bosjes van de tuin te gaan zitten. Het gebruiken van het toilet van je gastheer/vrouw is onbeleefd. Dus dan maar kakken in zijn perkje.
Maar als je op zijn Afrikaans hebt gefeest, dan moet dat nog wel dunnetjes overgedaan worden op zijn Nederlands. En dat hebben we gedaan in Mwanza. De grote stad bij Sumve om de hoek. We namen onze oude vertrouwde dahla dahla weer en gingen naar Tilapia op vrijdag avond. Tilapia is een vis die je terug vind, naast krokodillen en bilaharzia, in het Victoria meer. Echter is het ook onze stamkroeg aan het meer, uitgerust met een prachtig hotel en zwembad. Ook Dirk, Tineke en onze indische vriend Manjit waren van de partij. En het feest kon natuurlijk niet stuk toen we hen zo ver hadden gekregen een stapje te zetten in de Tanzaniaanse club. Ze hebben hun oogjes uitgekeken en zelfs een klein dansje gewaagd maar keurig op tijd naar bed gegaan, en de rest overgelaten aan het jongere volk. Maar we hebben hen bekroond als helden.
Dan wil ik het volgende stukje, tot grote teleurstelling van mijn papa, wijden aan mijn Karma. Vele zullen zeggen Roos tart nou niet je geluk. Maar ik ga het voorzichtig op de proefstellen. Want ik zou graag een international taxi-chauffeur dag inrichten. Laat ik bij het begin beginnen. Drie weken geleden ben ik mijn geliefde ING pas verloren. Heb je dat weer in Afrika…Maar geen centje was er van mijn bankrekening verdwenen. Mijn lieve mama heeft vanalles proberen te regelen om mij te voorzien van een nieuw geldkaartje. Helaas, ik moest zelf bellen blokkeren en nieuwe aanvragen. Dat was inderdaad een verstandige keuze geweest. Echter heb ik besloten mijn geluk aft e wachten en na te vragen of iemand een oranje kaart had gevonden. Geen geluk. Tot dat ik zaterdagavond in de taxi naar de club zat en de lieve goede man van de taxi, mijn kostbare oranje kaartje voor mijn neus hield. Drie weken geleden gevonden. Uit de zak van een andere mzungu (blanke) gevonden. Sindsdien laat hij het aan ieder mzungu zien! Dit is het derde voorwerp in 6 weken die ik in een rijdend voorwerp heb verloren en weer heb teruggevonden, net zoals mijn iphone en mijn protomonee. En de derde keer dat ik in mijn leven een kostbaar bezit in een taxi weer mee ben herenigd. Misschien tart ik mijn geluk door het op te schrijven en het te delen, maar ik weet zeker dat mijn geluk een kleine rol speelde maar dat met name het de goedheid van deze vierwielers was. Daarom mijn petitie voor internationale taxi-chauffeur dag.
De afgelopen 2,5 week heb ik op de kinderafdeling gezeten. Je bereid je voor dat je heftige dingen gaat zien en meemaken, in de hoop dat ze dan minder heftig zijn of je minder raken. In werkelijkheid natuurlijk niet haalbaar en onmenselijk. De heftige/nare momenten worden gelukkig afgewisseld met ook prachtige momenten. Zo haal ik veel energie uit het malnutrition project dat Lieke en Maarten voor mij hebben opgezet. Iedere dag zie ik naast de ward round, 8 kindjes met malnutrition. En ik heb er in 2 weken 3 naar nyombuni (thuis) mogen sturen met fonkelende oogjes en grote lachjes. De samenleving hier en ook de zorgverleners hebben een onuitputtelijke reserve aan positieve energie en humor. En gelukkig is dat lachen nog besmettelijker dan alle tropische ziektes bij elkaar en merk ik dat mijn masseterspier(wangetjes) hier met de dag groter worden
Kwaheri
